تجربه موسیقی

یک یافته بسیار مهم که از بررسی اثرات موجود در مغز گوش دادن به موسیقی ناشی می شود ، تأکید بر اهمیت نیمکره مناسب (غیر غالب) است. بنابراین ، ضایعات ناشی از آسیب مغزی منجر به ایجاد اختلال در قدردانی از زاویه ، تایبرو و ریتم می شوند (استوارت و همکاران ، 2006) و مطالعات با استفاده از تصویربرداری از مغز نشان داده اند که نیمکره سمت راست هنگام گوش دادن به موسیقی در رابطه با تجربه عاطفی فعال می شود. حتی تصور موسیقی مناطقی را در این طرف از مغز فعال می کند (Blood et al، 1999). این نباید مورد استفاده قرار گیرد که دلالت بر دوگانگی ساده چپ و راست توابع در مغز انسان دارد. با این حال ، این مورد است که نورولوژی سنتی تا حد زیادی استعدادهای نیمکره غیر غالب را نادیده گرفته است ، بسیار به نفع نیمکره غالب (معمولاً چپ). در بخشی از این ، تأکید بیش از حد بر نقش دومی در زبان گزاره و عدم علاقه به مقدمات عاطفی گفتار (سجده) ناشی می شود که به بیان بسیار معنایی می بخشند.

به نظر می رسد پیوند موسیقی و احساسات برای همیشه پذیرفته شده است. افلاطون معتقد بود موسیقی که در حالت های مختلف پخش می شود ، احساسات متفاوتی را به وجود می آورد ، و به عنوان یک کلیت بیشتر ما درباره اهمیت عاطفی هر قطعه موسیقی خاص ، چه خوشبخت و چه غم انگیز ، توافق خواهیم کرد. به عنوان مثال ، وترهای بزرگ را شاد و کوچک اندوهگین می دانند. سرعت یا حرکت در زمان یکی دیگر از مؤلفه های این موسیقی است که کندتر از ریتم های سریع تر به نظر می رسد شادتر نیست. این به ما یادآوری می کند که حتی کلمه حرکت بخش مهمی از احساسات است و در رقصی که در حال حرکت هستیم - همانطور که از طریق احساسی توسط موسیقی حرکت می کنیم.